Jaki jest przebieg tej terapii i kiedy jest ona wskazana?

Neuromobilizacja to bardzo skuteczna metoda lecznicza, zaliczana do rodzaju terapii manualnych, której celem jest poprawa funkcjonowania układu nerwowego człowieka.

Spełnia szereg ważnych zadań: bada oraz diagnozuje zaburzenia, wpływa korzystnie na poprawę elastyczność i ukrwienie tkanki nerwowej, redukując napięcie tkanek i wspomagając ich regenerację. Głównie jest stosowana w leczeniu bólu.

Najbardziej znany typ neuromobilizacji to metoda Butlera. Ten australijski terapeuta stworzył technikę pozwalającą na dokładne badanie i likwidację zaburzeń przesuwalności tkanki nerwowej w odniesieniu do innych tkanek, co znacznie zmniejsza dyskomfort i dolegliwości bólowe.

Rodzaje neuromobilizacji

W zależności od części ciała na której wykonany zostanie zabieg i rodzaju schorzenia, wyróżniamy różne rodzaje terapii, takie jak: neuromobilizację nerwu kulszowego, neuromobilizację nerwu łokciowego, neuromobilizację nerwu promieniowego, neuromobilizację nerwu strzałkowego oraz wiele innych. O doborze odpowiedniej techniki decyduje fizjoterapeuta.

Neuromobilizacja- przebieg terapii

Metodę warto wprowadzić już od bardzo wczesnej fazy choroby, najlepiej zaraz po postawionej diagnozie, zapobiegnie to tworzeniu się nieodwracalnych zmian w organizmie. Technika ta jest bezbolesna.

Zanim terapeuta rozpocznie zabiegi, najpierw dokonuje diagnozy zaburzeń przewodnictwa nerwowego, przeprowadza testy czucia powierzchniowego i głębokiego oraz bada odruchy pacjenta. W trakcie terapii nerwy są kolejno napinane i rozciągane, a pacjent doświadcza przyjemnego uczucia ciepła rozchodzącego się po poszczególnych częściach ciała.

Wskazania do neuromobilizacji

Terapii mogą poddać się pacjenci cierpiący z powodu dolegliwości takich jak:

• Ostre stany zapalne
• Bóle, w tym bóle migrenowe
• Dolegliwości ze strony układu mięśniowego
• Problemy z ruchomością stawów.
• Nieprawidłowe funkcjonowanie narządów jamy brzusznej, np żołądka, wątroby
• Zaburzenie czucia.
• Zespół cieśni nadgarstka. Stosuje się wtedy neuromobilizację nerwu pośrodkowego.
• Bolesny bark
• Rwa kulszowa, dyskopatia i inne schorzenia

Przeciwwskazania do wykonywania neuromobilizacji

Zabiegi neuromobilizacyjne nie mogą zostać przeprowadzone przy braku odpowiedniej współpracy pacjenta. Oprócz tego do kolejnych przeciwwskazań należą:

• Ostre uszkodzenia układu nerwowego
• Nowotwory układu nerwowego lub kręgosłupa
• Infekcje, stany zapalne o ostrym przebiegu, podwyższona temperatura
• Ból spoczynkowy
• Niestabilne objawy neurologiczne
• Zaburzenia pracy pęcherza moczowego, jelit, zwieraczy odbytu itp.
• Niestabilność kręgosłupa lub wrodzone schorzenia kręgosłupa i stawów

Jak przygotować się do neuromobilizacji?

Zanim pacjent zostanie poddany terapii, powinien przejść szereg badań i testów, w tym testy napięciowe i ruchomości pni nerwowych, a także badanie czucia eksteroceptywnego oraz proprioceptywnego, odruchów mięśniowych czy funkcji mięśni wskaźnikowych.

Korzyści z neuromobilizacji

Terapia ta ma głównie właściwości rozluźniające mięśnie i łagodzące dolegliwości bólowe. Tkanka nerwowa pozostaje lepiej ukrwiona, a obrzęki zmniejszone. Neuromobilizacja wpływa również na odtworzenie prawidłowej neuromechaniki, fizjologii komórek nerwowych oraz zmniejsza napięcie układu współczulnego, który odpowiada on za mobilizację ustroju.

Na czym polega i jak się do niego przygotować?

Odczulanie, czyli immunoterapia, jest jedyną w 100% skuteczną metodą terapii schorzeń o podłożu alergicznym, znaną współczesnej medycynie. Inne, dostępne sposoby leczenia polegają na unikaniu styczności z alergenem, co jest to niestety bardzo trudne, lub na farmakoterapii, która tylko leczy objawy. Odczulanie skutkuje znacznym zmniejszeniem wrażliwości alergika na alergeny, a w rezultacie zupełnie usuwa lub znacznie ogranicza objawy chorobowe. Wykazuje również działania wspomagające i naprawcze systemu immunologicznego.

Rodzaje odczulania

Są dwie metody odczulania, które chory może wybrać po diagnozie i konsultacji z lekarzem alergologiem. Najczęściej wykorzystywane się iniekcje podskórne, które uznaje się za najskuteczniejszy sposób leczenia alergii.

Podczas ich stosowania są jednak niezbędne systematyczne wizyty u alergologa. Drugi rodzaj to tzw. odczulanie podjęzykowe. Jest to sposób preferowany jest przez pacjentów, którzy nie mogą regularnie przychodzić do poradni specjalistycznej. Poleca się go też małym dzieciom oraz osobom, u których istnieje podejrzenie wystąpienia wstrząsu anafilaktycznego. Ta metoda ma niskie ryzyko powstania działań niepożądanych.

Przebieg terapii odczulających

Na początku lekarz poda pacjentowi dawkę alergenów w postaci szczepionki. Zazwyczaj pierwszy etap odczulania trwa od 2 do 3 miesięcy, podczas których pacjent otrzymuje systematycznie rosnące dawki alergenu co 7 do 14 dni. Kolejna faza to tzw. terapia podtrzymująca, która polega na podawaniu kolejnych dawek co 4 do 6 tygodni. Cały proces całkowitego odczulania trwa od 3 do 5 lat.

Po każdym zastrzyku chory powinien pozostać w gabinecie pod obserwacją alergologa przez ok. pół godziny, ponieważ wtedy mogą pojawić się działania niepożądane, które będą wymagały szybkiej interwencji.

Wskazania do przeprowadzenia odczulania

Wskazania do immunoterapii określa specjalista, lekarz alergolog. Odczulanie polecane jest pacjentom zarówno z alergią wziewną oraz alergią na jad owadów. Tę metodę wykorzystuje się u osób w wieku od 5 do 45 lat. Nim odczulanie zostanie rozpoczęte, specjalista diagnozuje schorzenie i poświadcza rozpoznanie reakcji alergicznych testami skórnymi.

Czasami też trzeba oznaczyć miana przeciwciał przeciwko alergenom we krwi. Przed skierowaniem na immunoterapię, lekarz powinien udowodnić uczulenie na dany alergen oraz wykazać zależność między jego działaniem a objawami choroby.

Przeciwwskazania do odczulania

Przeciwwskazania do odczulania występują u osób, w których układzie immunologicznym istnieją zaburzenia wykluczające uzyskanie prawidłowej reakcji organizmu na leczenie. Są to np.: pacjenci z niedoborami immunologicznymi, ze schorzeniami tkanki łącznej oraz nowotworami. Okresowe przeciwwskazania obejmują także chorych, u których stwierdzono infekcje o podłożu wirusowym lub bakteryjnym.

Metody tej również nie zaleca się osobom z chorobami układu krążenia, której przebieg często bywa niestabilny. W każdym przypadku jednak przeciwwskazania musi ocenić specjalista, który dokonuje indywidualnej oceny stanu zdrowia pacjenta.

Jak się przygotować do odczulania?

W dniu, w którym ma być wykonany zabieg immunoterapii iniekcyjnej, pacjent powinien unikać nadmiernego wysiłku fizycznego i przegrzania organizmu, a na godzinę przed zabiegiem przyjąć odpowiednią dawkę leku przeciwhistaminowego. Jeżeli zastosuje się odczulanie metodą doustną – należy sprawdzić, czy nie występuje stan zapalny błony śluzowej w jamie ustnej lub jakiekolwiek inne jej uszkodzenie. Lekarz musi też zbadać pacjenta, by wykluczyć wystąpienie ewentualnych okresowych infekcji, która mogłaby ukryć objawy niepożądane.

Korzyści z odczulania

Każda immunoterapia ogranicza stopień wrażliwości chorego pacjenta na alergen uczulający i redukuje uciążliwe symptomy, oraz naprawia zaburzenia w funkcjonowaniu układu immunologicznego.

Np. odczulanie na kurz nie tylko znacznie zmniejsza, a nawet całkowicie eliminuje objawy alergii. Leczy również samo schorzenie. Co więcej, pacjenci po immunoterapii na roztocza rzadziej reagują również na inne rodzaje alergenów. Metodę tę stosuje się też u chorych z nieżytem nosa lub astmą, ponieważ bardzo skutecznie leczy oba te schorzenia.

Na czym ono polega i kiedy jest wskazane?

Co to jest płukanie żołądka?

Płukanie żołądka jest zabiegiem przeprowadzanym u pacjentów, w których żołądku zalegają niebezpieczne substancje zagrażające życiu, np. leki spożyte w sporych ilościach czy trucizny. Podczas jego wykonywania do żołądka wprowadzana jest miękką rurka z gumy, tzw. sonda żołądkowa. Można ją wsuwać przez nos, gdzie wykonuje się to przy pomocy zgłębnika nosowo żołądkowego, lub przez usta.

Dekontaminacja, czyli czyszczenie przewodu pokarmowego – etapy i procedury

Płukanie żołądka stanowi jedną z procedur oczyszczających przewód pokarmowy. Polega ona na wprowadzaniu do żołądka wody i jej stopniowym usuwaniu. Czynność tę powtarza się, aż do uzyskania całkowicie czystych popłuczyn.

Na dekontaminację przewodu pokarmowego może składać się również wywoływanie wymiotów, czyli mechaniczne drażnienie tylnej ścianki gardła albo podanie pacjentowi środków powodujących wymioty.

Do tej grupy zalicza się także podanie tzw. węgla aktywowanego. Jest to metoda stosowana m.in. wtedy, gdy chory spożył truciznę, którą węgiel potrafi zaabsorbować.

Sprawdzi się w przypadku amfetaminy lub benzodiazepiny lub wtedy, kiedy pacjent został zaintubowany. Dekontaminacja żołądka obejmuje także podanie choremu środków przeczyszczających oraz przepłukanie całego przewodu pokarmowego, aż do płukania jelit. Te ostatnie jest zalecane, gdy pacjent uległ zatruciu żelazem, metalami ciężkimi lub lekami o przedłużonym działaniu.

Metody płukania żołądka

Czyszczenie żołądka rozpoczyna się od wprowadzenia sondy bezpośrednio do żołądka. Końcówkę zgłębnika zazwyczaj pokrywa się lidokainą, aby miejscowo znieczulić pacjenta.

Wsuwa się go zwykle przez nos, czasem również przez usta. Podczas tej czynności pacjentowi zaleca się ciągłe przełykanie w celu usprawnienia procedury. Następnie lekarz sprawdza, czy zgłębnik znajduje się bezpośrednio w żołądku .np. poprzez osłuchanie chorego lub wykonanie RTG klatki piersiowej. Sonda pokarmowa, zewnętrznie przymocowana jest plastrem do ciała pacjenta, służy do kolejnych wlewów wody o temp.

Jej temperatura to ok. 38 st. C. Podawana jest porcjami po 200-300 ml. Następnie zgłębnik zostaje opuszczony niżej, by mieszanina wody i treści żołądkowej wypłynęła.

Zabieg powtarza się, do momentu gdy woda nie będzie zupełnie czysta i zostaną wypłukane wszystkie resztki substancji niepożądanych lub trujących. Ostatni wlew może zostać uzupełniony o dodatkową, zleconą przez lekarza specjalistę dawkę węgla aktywowanego.

Może to się zdarzyć zarówno u dorosłych, jak i podczas płukania żołądka u dzieci. Węgiel pozwoli wydalić z kałem wszelkie niewypłukane pozostałości niebezpiecznych środków.

Wskazania do wykonania płukania żołądka

Wskazaniem do przeprowadzenia zabiegu płukania żołądka jest spożycie przez pacjenta niebezpiecznej ilości substancji szkodliwych dla organizmu: trucizn lub leków. Lekarz zwykle zleca tą metodę, jeśli od przyjęcia toksycznych środków minęła maks. 1 godzina, choć istnieją również przypadki, w których efektywne, makroskopowe wypłukanie trucizny przeprowadzono nawet po kilku godzinach.

Przeciwwskazania do płukania żołądka

Wśród przeciwwskazań do płukania żołądka na pierwszym miejscu znajduje się utrata przytomności pacjenta, oraz jeśli spożyta substancja była żrąca. Występuje wtedy ryzyko niebezpiecznej perforacji przewodu pokarmowego. Nie zaleca się także tej metody osobom zatrutym substancjami lotnymi, węglowodorami, detergentami.

Właśnie ze względu na niebezpieczeństwo zachłyśnięcia oraz rozwoju chemicznego zapalenia płuc. Płukania żołądka nie przeprowadza się też u chorych z podejrzeniem zatrucia środkami psychoaktywnymi, wykazujących duże pobudzenie, lub są agresywni.

Jak pacjenci są przygotowywani do zabiegu?

U pacjentów nieprzytomnych bądź zatrutych benzyną, płukanie żołądka wykonuje się po uprzednim za intubowaniu rurką uszczelnioną w tchawicy, koniecznie w obecności anestezjologa, który będzie czuwał nad przygotowaniem pacjenta i nadzoruje go zabiegu. Chory, który jest w stanie lekkiego przymroczenia, zostaje ułożony na boku w bezpiecznej pozycji z głową poniżej biodra. Pacjent przytomny podczas zabiegu może pozostawać w pozycji siedzącej.

Płukanie ratuje życie

Dzięki zastosowaniu płukania żołądka i pozostałych procedur dekontaminacyjnych, można zapobiec wchłonięciu szkodliwych substancji z przewodu pokarmowego. Bardzo często taki zabieg ratuje życie małym dzieciom, które przez przypadek połknęły środek toksyczny. Należy pamiętać, że u małych pacjentów jest to metoda szczególnie trudna do zastosowania, ze względu na ich naturalny opór i niechęć do współpracy. Uspokajający wpływ na dziecko może wywrzeć jednak obecność matki lub ojca.

Każdą decyzję o płukaniu żołądka lekarz musi podjąć po dokonaniu indywidualnej analizy i oceny stanu pacjenta i stopnia ryzyka związanego z zatruciem.

O hipokaliemii, czyli niedoborze potasu możemy mówić w przypadku, gdy poziom pierwiastka w organizmie spada poniżej 3,5 mmoli na 1 litr krwi. Jeśli deficyt ten utrzymuje się dłużej, może wywołać poważne choroby serca, skurcze mięśni, stać się powodem nadciśnienia albo zmęczenia, a także obrzęków rąk i nóg. U niektórych brak potasu w organizmie wywołuje zdenerwowanie, a w skrajnych przypadkach nawet prowadzi do paraliżu. Jakie są przyczyny niskiego poziomu potasu oraz jak najszybciej i najskuteczniej uzupełnić zapotrzebowanie?

Co najczęściej wywołuje brak potasu w organizmie?

Hipokaliemia na ogół wiąże się ze stosowaniem medykamentów, które wpływają na zwiększenie wydalania potasu z moczem z organizmu. Do tej grupy należą m.in. środki moczopędne. Dlatego pacjenci muszą bardzo uważać, gdy zażywają je często. Mogą one znacząco naruszyć równowagę elektrolitową w organizmie.

Należy również zwrócić uwagę na przyjmowane dawki. Nie powinny być zbyt duże, ponieważ przyczyniają się właśnie do braku potasu we krwi. W ten sposób działają również niektóre leki nasercowe lub na nadciśnienie. Terapię przeprowadza się jednak pod ścisłą kontrolą lekarza, który na bieżąco monitoruje stężenie pierwiastka u pacjenta. Kiedy uzna, że jego poziom jest zbyt niski, zaleca się przyjmowanie specjalnych suplementów, np: potasu w tabletkach.

Pamiętajmy, że sami możemy przyłożyć rękę do zaburzonej gospodarki elektrolitowej, jeśli pijemy za mało płynów, stosujemy rygorystyczną dietę odchudzającą, albo stale przyjmujemy silne środki przeczyszczające. Powodem takiego stanu rzeczy mogą też być długotrwale utrzymujące się wymioty bądź biegunki. Niekiedy takie suplementy polecane są diabetykom, dzięki czemu ich wrażliwość na insulinę wzrasta.

Brak potasu – objawy, których nie powinieneś przeoczyć

Wiele przypadłości i nieprawidłowości organizmu może znajdować swój początek w niedoborze potasu. Objawy pojawiają się niepostrzeżenie w postaci trądziku lub wysypki na mocno wysuszonej skórze. Może to też być zbyt szybkie zmęczenie podczas nawet nieznacznej aktywności fizycznej. To pierwsze sygnały, że trzeba uzupełnić niedobór potasu.

Niepokojące symptomy obejmują również bezsenność, której mogą towarzyszyć dodatkowo: uczucie niepokoju i napięcia nerwowe. Powinny nas zastanowić też nieprawidłowości w funkcjonowaniu mięśni, takie jak nagłe skurcze, bóle, drżenie, drętwienia oraz znaczne ich osłabienie i ogólny spadek formy fizycznej. Czasem hipokaliemia występuje u kobiet w czasie menopauzy. Związane jest to z falami gorąca – wówczas pierwiastek ten jest wydalany z organizmu z potem.

Funkcje potasu w organizmie

Dlaczego właściwie poziom potasu jest tak ważny dla naszego zdrowia? Ten rozpuszczalny w wodzie pierwiastek, bierze udział w przenoszeniu ładunków elektrycznych. Znajduje się w każdej tkance organizmu, chłonce i najmniejszej komórce ustroju, który przecież w większości składa się z wody. Jego właściwości umożliwiają potasowi sprawne przemieszczanie się poprzez błony komórkowe.

Dzięki temu komórki są lepiej odżywiane, a produkty przemiany materii odpowiednio usuwane z organizmu. Pierwiastek ten wpływa na wydzielanie hormonu insuliny, prawidłowej sprawności układu nerwowego i mięśni oraz dotlenia mózg. Jest odpowiedzialny za regulację gospodarki wodnej, wahania ciśnienia krwi i właściwą pracę nerek. To tylko niektóre z przyczyn jakie powinny skłonić nas do uzupełniania potasu w organizmie.

Chciałabyś wiedzieć, w czym jest potas?

Istnieje całkiem spora grupa produktów wspomagających organizm bogatych w potas. Ten drogocenny pierwiastek znajdziemy niemal wszędzie, ale największe źródła potasu stanowią oczywiście warzywa i owoce. Wśród nich zaś zdecydowanie królują pomidory, które dostarczają organizmowi zarówno potas jak i magnez, nazywane „pierwiastkami życia”.

Dobrym źródłem potasu są również suszone owoce, a w szczególności morele, figi, jabłka, rodzynki. Podobnie zresztą jak słodkie banany i kremowe awokado. Spore ilości tego pierwiastka kryją się również w ziemniakach. Nie zapominajmy też o odpowiednim nawodnieniu organizmu, zwłaszcza przy występowaniu wymiotów lub biegunki podczas grypy żołądkowej.

Wówczas należy szczególnie dbać o to, aby się nie odwodnić i nie doprowadzić do zaburzenia gospodarki elektrolitowej. W takim przypadku należy wybierać wodę mineralną, najlepiej niegazowaną, napary ziołowe z rumianku lub mięty, herbatę, ale koniecznie lekko słodką.

Na czym polega ta terapia i kiedy się ją stosuje?

Terapia fotodynamiczna polega na miejscowym diagnozowaniu i leczeniu nowotworów skóry, badaniu jej stanów przedrakowych oraz leczenia innych schorzeń, w tym trądziku pospolitego, za pomocą środków fotouczulających oraz światła o odpowiedniej długości fali.

Terapia fotodynamiczna działa tylko na zmienione tkanki i nie uszkadza tych zdrowych, dając przy tym znakomity efekt kosmetyczny. Pozwala pacjentom może uniknąć skomplikowanych, pozostawiających blizny operacji.

Jakie są rodzaje terapii fotodynamicznej?

Terapię fotodynamiczną podzielić można w zależności na cel jej przeprowadzenia:
– diagnostyka fotodynamiczna oraz leczenie fotodynamiczne oraz w zależności od konkretnego rodzaju leczonego schorzenia, np. fotodynamiczna terapia nowotworowa.

Przebieg terapii fotodynamicznej

Na zabieg terapii fotodynamicznej składają się 3 etapy: przygotowanie, aplikacja leku oraz właściwego naświetlania. Najpierw lekarz przygotowuje skórę pacjenta do zabiegu – usuwa złuszczony naskórek i doprowadza ją do chropowatości.

Na zmienione chorobowo miejsce, np. zmianę nowotworową, nakłada środek leczniczy zawierający aminolewulinian metylu – w zmianie powstaje naturalny środek fotouczulający. Proces prawidłowego wchłonięcia się substancji trwa około trzy do czterech godzin. W tym czasie pacjent może przebywać na powietrzu i np. wyjść na spacer.

Po upływie określonego czasu komórki ze środkiem fotouczulającym naświetlone zostają światłem o odpowiedniej długości, np. czerwonym lub niebieskim, w zależności od potrzeb pacjenta i następuje reakcja fotochemiczna. Jej następstwem jest obumarcie zmienionych chorobowo komórek, natomiast te zdrowe pozostają nieuszkodzone.

Wskazania do terapii fotodynamicznej

Terapia fotodynamiczna PDT pomocna jest przy leczeniu:

• nowotworu podstawnokomórkowego BCC,
• rogowacenia słonecznego AK,
• świetlnego zapalenia warg,
• choroby Bowena,
• leukoplakii, erytroplakii,
• brodawek wirusowych,
• trądziku pospolitego i różowatego,
• przy fotoodmładzaniu.

Przeciwwskazania do terapii fotodynamicznej

Terapia PDT nie jest wskazana w przypadku występowania następujących czynników:

• ciąży,
• opalenizny – do czasu jej ustąpienia,
• stosowania leków światłouczulających,
• stosowania niektórych ziół np. dziurawca, nagietka – należy przerwać na 2 tygodnie przed zabiegiem),
• stosowania kremu z retinolem i witaminą C. Kurację należy przerwać na 2 tygodnie przed zabiegiem,
• stosowania samoopalacza (przerwać na tydzień przed zabiegiem)
• cukrzycy,
• bielactwa, łuszczycy,
• opryszczki,
• spożywania alkoholu. Na 24 godziny przed zabiegiem jest to kategorycznie zabronione,
• przyjmowania aspiryny czy stosowania peelingów (na tydzień przed zabiegiem przerwać).

Jak się przygotować do wykonania terapii fotodynamicznej

Na zabieg terapii fotodynamicznej pacjent powinien przeznaczyć łącznie około 4 godzin. Przed decyzją o terapii należy skonsultować się z lekarzem, oraz zapoznać się z listą substancji przeciwwskazanych przy zabiegu i zaprzestać ich przyjmowania odpowiednio wcześniej.

Korzyści wynikające ze stosowania terapii fotodynamicznej

Leczenie zmian chorobowych terapią fotodynamiczną nie powoduje blizn. Jest przy tym prawie zupełnie bezbolesna. Jej skuteczność porównuje się do skuteczności krioterapii czy leczenia chirurgicznego. Stanowi jedyną metodę, która niszczy nowotwór w sposób wybiórczy, bez uszkadzania zdrowych tkanek wokoło zmiany.

Na czym polega ta innowacyjna terapia?

Terapia genowa to nowa nadzieja medycyny. Genom człowieka to skomplikowana chemiczna forma zapisu informacji określających budowę i funkcjonowanie organizmu. Składa się on z blisko 23 tysięcy genów, czyli regionów DNA wypełnionych informacjami, które pozwalają organizmowi na produkcję białek budulcowych i regulatorowych. Uszkodzenia, czyli mutacje DNA, mogą być następstwem błędów w kopiowaniu materiału genetycznego. Mogą być również wywołane poprzez zewnętrzne czynniki chemiczne i promieniowanie.

Co to jest terapia genowa?

Mianem tym określa się usunięcie niepożądanych dla organizmu skutków spowodowanych błędnymi mutacjami genów przez wprowadzenie obcych, ale prawidłowo skonstruowanych sekwencji DNA lub RNA do komórek ciała. Jest to bardzo nowoczesna metoda leczenia, którą można skutecznie zrealizować, podając preparat zawierający cały kompletny gen albo tylko wybrane fragmenty DNA lub RNA. Należy jednak pamiętać, że terapia genetyczna znajduje się ciągle w fazie rozwojowej. Przeprowadzane są próby kliniczne, więc nie jest jeszcze stosowana powszechnie.

Terapie genowe możemy podzielić na dwa rodzaje:

Terapia germinalna, która dotyczy komórek znajdujących się w początkowym stadium zarodkowym – gamet. Gen terapeutyczny łączy się ze zmienionym genomem biorcy, a więc przekazana przez rodzica błędna mutacja genomu powodująca chorobę zanika, a dziecko otrzymuje właściwy gen i rodzi się zdrowe. Metoda ta budzi poważne wątpliwości etyczne i nie jest powszechnie stosowana.

Terapia somatyczna – dotyczy ogółu komórek poza gametami. Dostarczenie jej prawidłowego genu do komórek ciała zmniejsza, lub wręcz usuwa skutki mutacji wyłącznie u danego pacjenta. Niestety jego komórki rozrodcze dalej posiadają uszkodzony gen, który będzie powielony w następnym pokoleniu.

Metody podawania prawidłowego DNA do komórek

In vivo, czyli podawanie preparatu genowego podaje się do głównych naczyń krwionośnych. Ex vivo z organizmu pacjenta pobiera się komórki, a w laboratorium są one poddawane transformacji. Uzyskane w ten sposób komórki z prawidłowym DNA podaje się z powrotem do organizmu. Metodę stosuje się z powodzeniem w przypadku zmienionych komórek szpiku kostnego lub komórek macierzystych.

Terapia genowa – zastosowanie i sukcesy

Odnotowano duże sukcesy w stosowaniu terapii genowej w leczeniu chorób genetycznych związanych z niedoborami immunologicznymi. Bardzo dobre rezultaty osiąga się również w leczeniu hemofilii. Pacjenci odczuwają znaczną poprawę. W przypadku choroby Parkinsona, zastosowanie terapii przyczynia się do poprawy funkcji motorycznych, nie powoduje jednak całkowitego ustąpienia objawów.

W terapii genowej nowotworów pokłada się bardzo duże nadzieje, ponieważ nie wymaga ona długotrwałego procesu odczytywania i powielałem do komórek prawidłowej informacji genetycznej. Wielkim wyzwaniem dla badaczy jest walka z wrodzonymi chorobami genetycznymi, które odwrotnie jak w przypadku chorób nowotworowych wymagają dłuższego procesu odczytu i kopiowana terapeutycznego kodu genetycznego, co często powoduje działania niepożądane a nawet zagrażające życiu pacjenta.

Terapia genowa w Polsce i na świecie to jednak na razie tylko i wyłącznie obiecująca przyszłość, dzisiaj jeszcze w fazie testów.

Co to jest terapia integracji sensorycznej?

Chcąc wytłumaczyć, na czym polegają zajęcia integracji sensorycznej, należy najpierw wyjaśnić, czym w ogóle jest integracja sensoryczna. Integracja sensoryczna to odpowiednia organizacja wszystkich zmysłów, niezbędna do prawidłowej oceny i interpretacji sytuacji, w której znajduje się człowiek. Dzięki temu możemy podejmować właściwe reakcje na zdarzenia.

Ośrodkowy układ nerwowy jest szczególnie ważny u osób w okresie dorastania, a w niemowlęctwie jest niezwykle plastyczny. Zatem im wcześniej rozpoczniemy zajęcia sensoryczne, tym lepsze będą efekty terapii. Rozwijające się dziecko codziennie zdobywa nowe doświadczenia i umiejętności przez nieustanna interpretację obrazów, dźwięków, wrażeń ruchowych i dotykowych.

Ale jeśli ta interpretacja nie jest właściwa, może oddziaływać na relacje rodzinne i społeczne małego pacjenta, ale przede wszystkim, na jego emocje. Diagnoza nieprawidłowej integracji sensorycznej wymaga konsultacji z terapeutą. W zależności od badań, szacuje się, że rozpoczęcie terapii sensorycznej wskazane jest nawet u 15% dzieci.

Metody terapia integracji sensorycznej

W zaburzeniach integracji sensorycznej przyczyny problemów mogą być bardzo różnorodne. Zaczynając od uwarunkowań genetycznych, przez nieprawidłowy przebieg ciąży, aż po cesarskie cięcie i niską wagę urodzeniową. Dlatego wykwalifikowany terapeuta powinien najpierw przeprowadzić wywiad z rodzicami, a następnie poddać dziecko badaniu sprawdzającemu jego integrację sensoryczną, czyli u standaryzowanym testom SI.

Plan terapii sensorycznej specjalista musi opracować indywidualnie dla każdego nowego pacjenta, a zajęcia sensoryczne dla dzieci mają przede wszystkim na celu skoncentrowanie jego uwagi na danym zadaniu ruchowym, polepszenie koordynacji motoryki małej i dużej. Ma to także wpływ na polepszenie jego kontaktów z rówieśnikami.

Wskazania do rozpoczęcia terapia integracji sensorycznej

Zaburzenia integracji sensorycznej u dzieci mogą dawać następujące objawy:

• Problemy z koordynacją w zakresie motoryki ruchowej małej i dużej
• Za niską reaktywność na stymulację sensoryczną
• Nadwrażliwość na bodźce dotykowe, ruchowe, wzrokowe i słuchowe
• Problemy z koncentracją
• Zbyt mała lub odwrotnie, zbyt duża aktywność fizyczna
• Impulsywność
• Opóźnienie rozwoju ruchowego i mowy, a w wieku szkolnym również trudności w nauce
• Niskie poczucie własnej wartości
• Korzyści wynikające z terapii integracji sensorycznej
• Wyrównanie deficytów integracji sensorycznej poprzez zabawy ruchowe z udziałem atrakcyjnych dla dzieci przyrządów, takich jak platformy, huśtawki, walce, drabinki itp.
• Oraz kolorowych pomocy dydaktycznych

Wykonywanie ćwiczeń fizycznych, które sprawiają dziecku radość. Jeśli terapeuta spotka się z oporem małego pacjenta, powinien odpowiednio zmotywować go do kontynuowania ćwiczeń dla dobra dziecka.

Stopniowe zwiększanie i dostosowanie poziomu trudności wykonywanych ćwiczeń, tak aby nie były one dla dziecka w danym momencie terapii metodą integracji sensorycznej ani za łatwe, ani za trudne do wykonania

Zajęcia sensoryczne stymulują czucie powierzchniowe i głębokie, aktywizują również zmysły, takie jak słuch, wzrok i węch

Nauka poprzez zabawę z terapeutą u rówieśnikami, podczas której układ nerwowy i mózg uczą się prawidłowych reakcji na bodźce zewnętrzne

Na czym polega i kiedy jest wskazana?

Terapia protonowa polega na usuwaniu i hamowaniu wzrostu komórek nowotworowych przy użyciu odpowiedniego promieniowania. W przeciwieństwie jednak do innych rodzajów radioterapii, w których do leczenia nowotworu stosuje się promieniowanie rentgenowskie, terapia protonowa wykorzystuje wiązkę cząsteczek tworzących jądro atomowe, czyli protonów.

Użycie tego rodzaju terapii pozwala na skierowanie promieniowania dokładnie w miejsce występowania guza nowotworowego, co zmniejsza stopień uszkodzenia zdrowych tkanek dookoła niego i umożliwia użycie większej, bardziej skondensowanej dawki promieniowania niż w przypadku standardowo używanej radioterapii.

Przebieg terapii protonowej

Protonoterapia musi być przeprowadzana w warunkach ambulatoryjnych. Naświetlania przeprowadza się przez kilka minut dziennie, a sama seria to okres od kilku dni do kilku tygodni, w zależności od rodzaju nowotworu. Pacjenta umieszcza się na specjalnym fotelu, który umożliwia wcelowanie wiązki protonów dokładnie w szkodliwy nowotwór.

Maszyna, nazywana synchrotronem lub cyklotronem, wytwarza i przyspiesza protony, a następnie wyrzuca je i kieruje dokładnie w zmianę nowotworową. Naświetlanie trwa około 1-2 minut i nie powoduje żadnego dyskomfortu. Na czas naświetlania pacjent zostaje sam z maszyną.

Lekarz opuszcza pomieszczenie i wraca po zakończeniu trwania zabiegu.

Wskazania do terapii protonowej

Ze względu na to, że radioterapia protonowa skutkuje mniejszym uszkodzeniem zdrowych tkanek sąsiadujących z guzem, stosuje się ją często w nieinwazyjnym leczeniu nowotworów położonych zbyt blisko innych narządów.

Lekarz może zdecydować o wprowadzeniu terapii protonowej w przypadku nowotworów:

• mózgu (np. nerwiaka nerwu słuchowego),
• oczu (np. czerniaka oka, nowotworu złośliwego oka),
• głowy i szyi,
• płuc,
• kręgosłupa,
• prostaty,
• układu chłonnego.

W Polsce terapię protonową stosuje się również z powodzeniem w leczeniu raka gałki ocznej.

Przeciwwskazania do terapii protonowej

Terapii protonowej nie przeprowadza się w przypadku nowotworów z przerzutami.

Przygotowanie do terapii protonowej

Przed rozpoczęciem terapii protonowej przygotowuje się dla pacjenta specjalne indywidualne urządzenia, które będą w stanie utrzymać jego ciało w odpowiedniej pozycji w czasie naświetlania. Rodzaj użytego sprzętu zależy od umiejscowienia leczonego nowotworu, np. w przypadku terapii oka przygotowuje się dla pacjenta specjalną maskę i nakładkę na zęby.

Kolejnym krokiem jest wykonanie tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego i zawężenie obszaru leczenia. Na tym etapie lekarz dokładnie namierza chorobowo zmienione miejsce oraz określa kąt i kierunek, z jakim protony zostaną wprowadzone do organizmu pacjenta.

Korzyści z terapii protonowej

Terapia protonowa jest bardzo precyzyjną metodą leczenia, dzięki temu iż umożliwia skierowanie energii bezpośrednio w miejsce występowania nowotworu. Jest to niemożliwe przy użyciu innych metod promieniowania.

Dzięki temu zdrowe tkanki w sąsiedztwie guza pozostają nieuszkodzone i szybciej pobudzą oczyszczone tkanki do regeneracji. Jest to szczególnie istotne w przypadku np. czerniaka oka. Leczenie tego rodzaju nowotworu terapią protonową oszczędza nerw wzrokowy, soczewkę oka czy siatkówkę, co pozwala zachować sprawność oka.

Jak się przygotować do tego zabiegu i jak on przebiega?

Co to jest termolezja?

Termolezja to zabieg przeprowadzany w celu ograniczenia lub redukcji przewlekłych dolegliwości bólowych przy użyciu wytwarzających wysoką temperaturę bądź przewodzących fale radiowe igieł, stosowanych tylko na wybranym fragmencie nerwów. By igły mogły dotrzeć w miejsce przeznaczenia z największą precyzją, lekarz przeprowadzający zabieg termolezji posługuje się obrazem USG. Zabieg umożliwia złagodzenie bólu kręgosłupa, a u niektórych osób może go nawet skutecznie zahamować.

Rodzaj termolezji

Termolezji nerwu trójdzielnego dokonuje się na sposób:

• ciągły – wprowadzona w okolice zakończenia nerwu czuciowego igła nagrzana jest do temperatury 70-90 stopni. W tym przypadku utrzymuje się ją w miejscu docelowym przez jedną do dwóch minut.
• pulsacyjny – igła przewodzi fale radiowe o odpowiedniej częstotliwości, które zmniejszają aktywność receptorów bólowych.

Przebieg termolezji

Termolezji dokonuje się przy zastosowaniu znieczulenia miejscowego. Znieczulenie ogólne jest natomiast stosowane podczas wkłuwania się w czaszkę pacjenta. Przy każdym zabiegu specjaliście asystuje anestezjolog, który monitoruje pracę serca pacjenta. Specjalista wkłuwa się w chorobowo zmienione miejsce specjalista.

Przebieg zabiegu monitorowany jest dzięki wyświetlanemu na ekranie obrazowi. Następnie przez biegnący środkiem igły kanalik podaje się znieczulenie. Następnie igła zostaje podłączona do generatora prądu i rozpoczyna się blokad nerwów chorego, czyli przerwanie przewodzenia bodźców bólowych.

Cały zabieg trwa ok. 20 minut, a jego zbawienne efekty mogą utrzymywać się przez pół roku. Termolezję można powtarzać w celach podtrzymania leczenia i profilaktyki kolejnych nawrotów.

Wskazania do termolezji

Termolezji dokonuje się w celu zmniejszenia bądź całkowitego zlikwidowania bólu przewlekłego przy występowaniu:

• neuralgii nerwu trójdzielnego,
• klasterowych bólów głowy,
• zespołów bólowych kręgosłupa,
• neuralgii nerwów potylicznych,
• neuralgii międzyżebrowej,
• bólów pochodzenia nowotworowego,
• bólu kikuta,
• bólów naczyniowych,
• bólu zależnego od układu współczulnego.

W przypadku zespołu bólowego zlokalizowanego w obrębie unerwienia nerwu sromowego również można dokonać blokady.

Przeciwwskazania do wykonania termolezji

Termolezji nie wykonuje się w trakcie chorób w ostrym lub bardzo zaawansowanym stadium ani zaraz po nich bez odpowiedniego okresu rekonwalescencji. Po udarze mózgu lub zawale serca z wykonaniem zabiegu należy odczekać co najmniej trzy miesiące.

Jak się przygotować do termolezji?

Zabieg termolezji poprzedzić musi seria spotkań konsultacyjnych z lekarzem, w trakcie których poznaje on szczegółowo bólowe dolegliwości pacjenta. Dzięki rozwojowi medycyny przeciwbólowej, precyzyjnie można określić granice bólu, a także dokonać prognostycznej blokady nerwów, która w przypadku pozytywnych efektów, pozwoli przeprowadzić skuteczną termolezję.

W dniu zabiegu należy:

• unikać żucia gumy i korzystania z używek,
• zaprzestać używania dezodorantów, perfum i innych zapachowych czy perfumowanych kosmetyków,
• od dwóch godzin przed zabiegiem lekarstwa należy popijać tylko czystą wodą,
• poprosić kogoś o odwiezienie do domu po zabiegu, gdyż nie można prowadzić po zabiegu.

Korzyści z termolezji

Cierpiącym na przewlekłe bóle kręgosłupa pacjentom przywraca dobre samopoczucie. Prąd o określonej częstotliwości nie niszczy nerwu, a blokuje przewodzenie uciążliwych dla organizmu bodźców bólowych i przywraca sprawność ruchową.

Kiedy jest ona wskazana i jakie są jej formy?

Termoterapia jest jednym z obszarów fizykoterapii, wykorzystującym w celach leczniczych ciepło lub zimno. Kuracja ta przynosi ulgę w różnego rodzaju dolegliwościach, w tym przewlekłych bólach mięśni i stawów. Wybór odpowiedniego rodzaju terapii zależy od schorzenia pacjenta i musi być dostosowana do jego potrzeb.

Rodzaje termoterapii

Ciepłolecznictwo – czyli rodzaj fizykoterapii, której zadaniem jest dostarczenie tkankom chorego niezbędnego ciepła. Otwiera ono naczynia krwionośne, co ułatwia przepływ krwi i zwiększa dostarczanie tlenu oraz substancji odżywczych do tkanek organizmu. Terapię przeprowadza się aby złagodzić ból stawów, rozluźnić obolałe mięśnie, więzadła i ścięgna oraz w efekcie poprawić ich elastyczność.

Ciepło jest dostarczane może być w postaci suchej lub wilgotnej, przez wodę lub parę, orz poprzez działanie ultradźwięków, promieni podczerwonych, leczniczych prądów, a także kąpieli czy okładów.

Zimnolecznictwo – w tym przypadku fizykoterapia polega na spowolnieniu przepływu krwi i ma zadziałać jako środek zmniejszający dolegliwości związane z urazami, takie jak ból oraz obrzęki. Zabiegi stosuje się także na miejsca opuchnięte i posiniaczone. Zimno jest dostarczane w postaci okładów z lodu, schłodzonej cieczy lub żelu. Zaleca się korzystanie z terapii około 24 do 48 godzin po urazie aby osiągnąć najlepsze efekty.

Szczególnym rodzajem zimnolecznictwa jest krioterapia, polegająca na zastosowaniu temperatury poniżej 0 stopni Celsjusza.

Wskazania do termoterapii

Zabiegi z wykorzystaniem leczenia ciepłem są skuteczne w następujących dolegliwości:
Schorzenia stawów: zwyrodnienia, zesztywnienie zapalne

• Bóle mięśni
• Uszkodzenia pourazowe
• Rwa kulszowa
• Choroby układu nerwowego

Ciepłolecznictwo ma także zastosowanie w przemyśle kosmetycznym w postaci zabiegów z wykorzystaniem okładów borowinowych, parafinowych i naświetleń. W zależności od rodzaju działa na skórę regenerująco, detoksykując, rozluźniająco, a także przygotowuje do przyjęcia kolejnych zabiegów pielęgnacyjnych.

Zabiegi z wykorzystaniem zimna zaleca się osobom cierpiącym z powodu dolegliwości takich jak:

• Urazy, skręcenia, stłuczenia, uderzenia i różnego typu kontuzje będące skutkiem np.
• uprawiania sportów i innych aktywności fizycznej.
• Nerwobóle i bole psychosomatyczne.
• Reumatoidalne zapalenie stawów (w niektórych przypadkach) oraz bóle stawów.
• Krioterapia w kosmetologii jest wykorzystywana jako zabieg stymulujący spalanie tkanki
• tłuszczowej, ujędrniający skórę i pomocny w likwidacji zmian skórnych, np. rozstępów czy cellulitu.

Przeciwwskazania do termoterapii

Zabiegom ciepłoleczniczym nie powinny poddawać się osoby ze schorzeniami układu krążenia, nadciśnieniem tętniczym, ostrymi stanami zapalnymi, cukrzycą, nowotworami, oraz skłonnością do krwawień i problemami z krzepliwością.

Zimnolecznictwo nie jest polecane w kilku przypadkach: nadwrażliwości na zimno, problemów z układem moczowym, chorób serca, występujących u pacjenta odmrożenia.
W ramach przygotowania do zabiegów termoterapii należy skorzystać z konsultacji lekarskiej.

Korzyści z wynikające z zastosowania termoterapii

Poszczególne rodzaje termoterapii mogą mieć różny wpływ na organizm w zależności od zastosowanego rodzaju. Do podstawowych korzyści należą: zmniejszenie dolegliwości bólowych i stanów zapalnych, zahamowanie rozwoju schorzeń zwyrodnieniowych.

Najważniejszym z nich jest poprawa samopoczucia pacjenta i jego ogólnej kondycji organizmu. W przypadku niektórych zaburzeń wysoką skuteczność ma termoterapia naprzemienna, wykorzystująca zarówno wysoką, jak i niską temperaturę w równym stopniu.