Na czym polega ta terapia i kiedy jest wskazana?

Tlenoterapia to inaczej leczenie pierwiastkiem tlenu. Stosuje się ją u osób cierpiących na zaburzenia oddychania, których organizm nie jest w stanie dostarczyć go w odpowiedniej ilosći w sposób naturalny.

Rodzaje tlenoterapii

Podział stosowany ze względu na potrzeby pacjenta:

Tlenoterapia domowa , czyli DLT, od „domowe leczenie tlenem” przepisywana jest pacjentom z przewlekłymi niewydolnościami oddechowymi. To redukuje duszności, wpływa pozytywnie na stan organizmu oraz poprawia samopoczucie i komfort chorego. Obecnie metoda ta opiera się na stosowaniu urządzeń zwanych koncentratorami tlenowymi.

Tlenoterapia hiperbaryczna – wykorzystuje tzw. komory hiperbaryczne i jest stosowana w specjalistycznych gabinetach. W komorach tych znajduje się w nich czysty tlen pod zwiększonym ciśnieniem atmosferycznym, co pozwala na skuteczne nasycenie nim niedotlenionych tkanek organizmu. Zabieg trwa około od około godziny do półtorej.

Metody tlenoterapii

Podział ten stosowany jest ze względu na drogę podawania tlenu:

Tlenoterapia bierna. W tym przypadku tlen podawany jest pacjentowi za pomocą maski twarzowej, cewnika wprowadzanego do jamy nosowej bądź specjalnego namiotu tlenowego.

Tlenoterapia czynna z kolei przeprowadzana jest na zasadzie oddechu zastępczego. Tlen jest wprowadzany bezpośrednio do dróg oddechowych pacjenta za pomocą np. respiratora.
Wskazania do poddania się tlenoterapii

Leczeniu tlenem osoby z niedotlenieniem, wynikającym z chorób układu oddechowego.

Należą do nich:

• COPD (przewlekła obturacyjna choroba płuc)
• Zapalenie płuc
• Astma
• Dysplazja lub niedorozwinięte płuca u noworodka
• Niewydolność serca
• Mukowiscydoza
• Bezdech senny
• Choroby płuc
• Uraz układu oddechowego.

Przeciwwskazania do tlenoterapii

Terapia nie jest wskazana kobietom w ciąży, osób gorączkujących lub borykających się z następującymi problemami zdrowotnymi:

• Poważne urazy płuc
• Padaczka
• Nieodbarczona odma opłucnowa
• Rozsiana choroba nowotworowa
• Przebyte operacje ucha lub klatki piersiowej
• Rozedma płuc

Jak przygotować się do tlenoterapii?

Przed korzystaniem z tlenoterapii domowej pacjent musi zostać odpowiednio przeszkolony w placówce służby zdrowia, gdzie uczy się obsługi koncentratora tlenowego. Osoby palące muszą bezwzględnie porzucić nałóg, ponieważ jest to jedyny sposób by bezpiecznie korzystać z terapii i spodziewać się efektywnej poprawy stanu zdrowia.

Korzyści płynące z korzystania z tlenoterapii

Zarówno tlenoterapia domowa, jak i zabiegi z wykorzystaniem komór hiperbarycznych są skutecznymi metodami w walce ze schorzeniami układu oddechowego. Użytkowanie koncentratora znacznie poprawia jakość życia pacjenta, a w przypadku przewlekłej choroby płuc nawet je przedłuża.

Dzięki tlenoterapii domowej chory nie musi przebywać w szpitalu, co może być zbawienne dla jego komfortu psychicznego, a jedynie zgłaszać się na regularne badania kontrolne w specjalistycznej placówce.

Możliwe powikłania podczas tlenoterapii

Tlenoterapia musi podlegać ściśle określonym zasadami. Jest w większości przypadków dobrze tolerowana przez pacjentów, jednak u niektórych osób po jej zastosowaniu mogą wystąpić komplikacje. Hiperbaria tlenowa może grozić krótkotrwałymi problemy ze wzrokiem, zmęczeniem, bólami głowy, wymiotami, klaustrofobią, a także urazem ciśnieniowym.

Barotrauma może dotyczyć urazów ucha środkowego, zatok i płuc. Oprócz tego zdarzają się niewielkie przypadki powikłań związanych z toksycznością tlenu. Może mieć on negatywny wpływ na układ nerwowy lub płuca. Korzystanie z koncentratora może natomiast skutkować bólami głowy, złym samopoczuciem czy nawet podrażnieniem śluzówki nosa. Użytkownicy muszą także zachować szczególne środki bezpieczeństwa aby nie dopuścić do przypadkowego wybuchu gazu.

Kiedy jest wskazana i jak przebiega?

Tromboliza, znana pod nazwą także jako leczenie trombolityczne, polega na rozpuszczaniu niebezpiecznych skrzepów krwi w naczyniach krwionośnych. Ma to na celu poprawę przepływ krwi i zapobiega uszkodzeniom tkanek i narządów.

Najczęściej stosuje się ją w postaci dożylnego wlewu medykamentów rozpuszczających skrzepy, ale obejmuje także dostarczenie leku bezpośrednio do miejsca zatoru za pomocą długiego cewnika oraz zastosowanie cewnika z mechanicznymi przyrządami na końcu, które są w stanie usunąć lub rozbić skrzepliny.

Rodzaje trombolizy

Leki trombolityczne dzielone są się na trzy generacje. W skład generacji pierwszej wchodzą: streptokinaza, urokinaza, anistreplaza. Leki generacji drugiej znajdują się leki aktywujące plazminogen (np. t-Pa, t-PA), natomiast generacja trzecia to leki powstałe w wyniku zastosowania modyfikacji genetycznych.

Przebieg trombolizy

W zależności od okoliczności, lekarz może zdecydować się na dożylny wlew leków trombolitycznych, bądź dostarczyć je bezpośrednio do miejsca powstania zakrzepu przez dłuższy cewnik, wprowadzony w pobliże powstałego zatoru. Dla sprawdzenia, czy zakrzep ulega rozpuszczeniu, stosuje się obrazowanie radiologiczne. W przypadku niewielkich skrzepów leczenie może trwać zaledwie kilka godzin, natomiast poważne zakrzepy mogą wymagać leczenia nawet przez kilka dni.

Wskazania do przeprowadzenia trombolizy

Tromboliza jest stosowana głównie jako procedura ratująca życie w przypadku niebezpiecznych zakrzepów powodujących zawał serca, ostrą zatorowość płucną oraz prowadzą do udar mózgu. Leczenie trombolityczne powinno być wdrożone możliwie jak najszybciej po diagnozie zakrzepu. Najlepiej dla pacjenta w ciągu 1-2 godzin po wystąpieniu pierwszych objawów spowodowanych zatorem.

W przypadkach mniej poważnych, leczenie trombolityczne jest stosowane dla usuwania skrzepów w żyłach głębokich, skrzepów w nogach, w obszarze miednicy oraz w kończynach górnych. W każdym z nich zapobiega to przemieszczaniu skrzepów w kierunku płuc, gdzie mogą powodować o wiele poważniejszy zator płucny.

Przeciwwskazania

Choć tromboliza jest zabiegiem bezpiecznym i niezwykle efektywnym. W niektórych przypadkach zmniejsza lub całkowicie usuwa problemy większości pacjentów, bez konieczności przeprowadzania inwazyjnych operacji, jednak nie jest zalecana powszechnie.

Nie poleca się jej osobom, które stosują leki rozrzedzające krew oraz osobom z problemami krzepliwości krwi. Do czynników podwyższonego ryzyka zalicza się między innymi:

• ekstremalnie wysokie ciśnienie krwi,
• czynne krwawienia lub duża utrata krwi,
• krwotok wewnątrzczaszkowy,
• zaawansowane choroby nerek,
• niedawno przebyte operacje i inwazyjne zabiegi.

Jak się przygotować do trombolizy?

Przed wykonaniem zabiegu trombolizy należy dostarczyć lekarzowi przeprowadzającemu zabieg pełną i dokładnie przeprowadzoną dokumentację medyczną oraz wyniki badania fizykalnego przeprowadzonego nie wcześniej niż na 30 dni przed zabiegiem. Konieczne jest także wykonanie kompletnych badań krwi: morfologii, wymazu i inne rodzaje badań biochemicznych. Na kilka godzin przed zabiegiem pacjent powinien być na czczo, a na dwa dni przez zabiegiem powinien zaprzestać stosowania leków przeciwcukrzycowych zawierających metforminę.

Korzyści z trombolizy

Tromboliza jest zabiegiem mało inwazyjnym, który stosowany w niektórych ciężkich schorzeniach zagrażających życiu. Należą do nich zawał serca, udar niedokrwienny mózgu czy zatorowość płucna. Wczesne zastosowanie trombolizy w leczeniu udaru może znacznie zmniejszyć powikłania i ograniczyć uszkodzenia mózgu, dzięki czemu możliwa jest skuteczna rekonwalescencja i pełny powrót do zdrowia.

Kiedy jest wskazane i jak się do niego przygotować?

Żywienie dojelitowe polega na podawaniu choremu tzw. diety przemysłowej wprost do przewodu pokarmowego pacjenta. Dieta ma dostarczać do organizmu niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania substancji – azotu, elektrolitów, fosforu, wapnia, śladowych ilości wartościowych pierwiastków i witamin.

Metody żywienia dojelitowego

Wyróżnić można kilka metod odżywiania dojelitowego:

Doustnie, czyli odżywianie przy pomocy doustnych suplementów pokarmowych. Jest to i najczęściej stosowana i najprostsza metoda, którą zaleca się w początkowej fazie zaleceń żywienia dojelitowego. Dopiero gdy okaże się nieskuteczne zawiedzie, przechodzi się do żywienia z pomocą dostępu sztucznego.

W dostępie sztucznym używa się zgłębników dożołądkowych, dodwunastniczych, dojelitowych,

Za pomocą sztucznie wytworzonych przetok odżywczych, tzw. stomii dożołądkowych (gastrostomie) i dojelitowych (jejunostomie).

Wskazania dożywienia dojelitowego

Potencjalne wskazania do odżywiania jelitowego:

• niedożywienie lub niedostateczne odżywianie organizmu w następstwie choroby lub urazu,
• zespół krótkiego jelita,
• powikłania pooperacyjne,
• choroby zapalne jelit,
• zaburzenia połykania, trawienia i wchłaniania,
• zwężenie górnego odcinka przewodu pokarmowego,
• rozległe oparzenia,
• okres po zakończeniu żywienia pozajelitowego,
• okres radio- i chemioterapii,
• pooperacyjne przetoki jelitowe,
• pooperacyjne powikłania,
• długo gojące się rany,
• wyniszczenie,
• odleżyny,
• jadłowstręt i zaburzenia odżywiania
• choroby zakaźne (np. wyniszczenie przy AIDS).

Dodatkowo, kolejnymi zaleceniami do żywienia dojelitowego w warunkach domowych może być:

• schorzenie neurologiczne z zaburzeniami połykania, np. towarzyszącymi stwardnieniu rozsianemu, stwardnieniu zanikowemu boczne, po udarze mózgu, dziecięcemu porażeniu mózgowemu, guzów mózgu, po urazach OUN, demencji),
• choroba nowotworowa, a szczególnie nowotwory głowy, szyi, klatki piersiowej, oraz rak górnego odcinka przewodu pokarmowego.

Przeciwwskazania do żywienia dojelitowego

Przeciwwskazaniem do karmienia dojelitowego może być jedno z poniższych schorzeń:

• niedrożność żołądka i jelit,
• ciężkie oparzenie,
• rozległe urazy wielonarządowe,
• atonia żołądka i jelit,
• wstrząs,
• ostry stan zapalny jamy brzusznej.

Jak się przygotować do przyjęcia żywienia dojelitowego?

Żywienie dojelitowe często odbywa się w szpitalu. Wtedy o prawidłowe założenie sztucznego dostępu i prowadzenie odżywiania dba wykwalifikowany personel medyczny i lekarz prowadzący pacjenta. Jeśli odbywa się w domu, w przypadku gdy stan pacjenta nie wymaga dłuższego pobytu w szpitalu.

Wykonywanie zabiegu w warunkach domowych wymaga jednak odpowiedniego przeszkolenia członków rodziny i opiekunów pacjenta, regularnej kompleksowej opieki medycznej w okresie przebiegu kuracji, a przede wszystkim dostarczenia do domu specjalistycznego sprzętu, odpowiednich produktów żywieniowych, a także środków dezynfekcyjnych i opatrunkowych niezbędnych do prawidłowej opieki nad chorym. Żywienie dojelitowe w warunkach domowych w jest w całości refundowane przez NFZ.

Korzyści z żywienia dojelitowego

Dzięki żywieniu dojelitowemu organizm chorego otrzymuje niezbędne do przeżycia substancje odżywcze, poprawia się i utrzymuje stan zdrowia. Chory dąży do sukcesywnego odzyskiwania sprawności, a także polepsza komfort życia.

Jak ją wyleczyć bez interwencji dermatologa?

Ciemieniucha to częste schodzenie u noworodków. Z tą przypadłością spokojnie możesz poradzić sobie w zaciszu domowym, jeśli jednak jej przebieg jest bardzo silny, powinnaś jak najszybciej umówić wizytę u pediatry lub specjalisty dermatologa.

Co to jest ciemieniucha?

Ciemieniucha występuje u najmłodszych dzieci bardzo często. Jest związana z naturalnym procesem fizjologicznym zachodzącym w organizmie dziecka. Za jej występowanie odpowiedzialne są hormony matki, które po porodzie ciągle krążą w organizmie noworodka

To one sprawiają, że gruczoły łojowe maluszka produkują zbyt dużo łoju, który zasycha na główce dziecka.

Jeśli chcesz mieć jednak pewność, że strupki na głowie Twojego dziecka to tylko objawy tej niemowlęcej przypadłości, powinnaś wiedzieć wygląda i jak przebiega ciemieniucha. Najczęściej są to grube, ciemnożółte łuski na skórze. Pojawiają się na maleńkiej główce dziecka w pierwszych sześciu tygodniach po urodzeniu, mogą utrzymywać się do 3. miesiąca życia. W sporadycznych przypadkach ciemieniucha występuje również u starszych dzieci – może utrzymywać się nawet przez rok. Łuski mogą być pojedyncze, mogą też tworzyć całą skorupę na głowie dziecka.

Jak radzić sobie z ciemieniuchą u dzieci?

Choć ta przypadłość jest dość powszechna, nie należy jej bagatelizować. Kiedy na główce dziecka pojawią się pierwsze łuski, powinnaś jak najszybciej zacząć kurację leczniczą.
Jeśli łusek jest niewiele, wystarczy zwykła oliwka dla niemowląt, wazelinę albo kuchenna oliwa z oliwek. Kwadrans przed kąpielą, nasmaruj główkę dziecka. Przykryj główkę gazą albo watą nasączoną oliwą i załóż mu bawełnianą czapeczkę. Następnie wyczesz łuski z główki dziecka specjalną szczoteczką dla niemowląt i dokładnie zmyj.

Przy nasilonej ciemieniusze możesz skorzystać ze specjalnych kremów lub olejków z wyciągiem z brzozy lub lipy przeznaczonych dla najmłodszych. Taki specyfik powinnaś nałożyć dziecku wieczorem, a rano spłukać go delikatnym szamponem.

Specjalnego szamponu na ciemieniuchę używaj tylko w przypadku wyjątkowo nasilonej postaci. Możesz też skorzystać ze sprawdzonego sposobu naszych babć, czyli okładów z otrębów pszennych namoczonych w ciepłej wodzie. Złagodzi on podrażnioną skórę dziecka i zmiękczy łuski.

Ciemieniucha – czy leczenie u dermatologa jest zawsze konieczne?

Ciemieniucha to najczęściej bezbolesny dla dziecka problem, jednak nieleczony, lub co gorsza leczony niewłaściwie, może osłabiać delikatne włoski niemowlęcia, czy prowadzić do kolejnych infekcji skórnych. Warto wiedzieć, że domowe sposoby leczenia dają efekty dopiero po 1 lub 2 tygodniach stosowania, a objawy mogą nawracać3. Jeśli wygląd skóry na głowie Twojej pociechy budzi niepokój, jak najszybciej udaj się z nim do pediadry.

Wizyta u dermatologa jest konieczna, jeśli ciemieniucha pojawia się na czole, pod pachami, na szyi, na pośladkach lub w innych rejonach skórnych, każdym innym poza główką.

Trudno gojące się strupki na głowie są również wskazaniem do wizyty w przychodni. Lekarz może zalecić stosowanie specjalistycznej maści ze środkiem przeciwzapalnym, lub leczniczego szamponu na ciemieniuchę.

Chcesz uchronić pociechę przed ciemieniuchą? Pamiętaj o kilku zasadach:

• Nie przegrzewaj główki dziecka. W zamkniętych pomieszczeniach albo w samochodzie maluch nie musi nosić czapeczki.
• Jeśli zakładasz mu coś na głowę, niech to będą koniecznie niemowlęce czapeczki wykonane ze 100-proc. bawełny. Wybieraj koniecznie białe czapeczki, ponieważ ciemne barwniki mogą podrażniać delikatną skórę maluszka.
• Myj główkę dziecka dwa razy w tygodniu, najlepiej samą wodą albo specjalnymi kosmetykami z emolientami, które można stosować już od pierwszych dni życia.