Cytomegalia jest powodowana przez wirusa cytomegalii (CMV), który bytuje w organizmie człowieka i uaktywnia się, gdy słabnie odporność organizmu gospodarza. Zakażona przez wirusa cytomegalii komórka powiększa się nawet 40-krotnie i zawiera charakterystyczne wtręty zlokalizowane wewnątrz jądra oraz w cytoplazmie. Choroba ta ma dość długi okres wylęgania – od trzech tygodni do nawet trzech miesięcy. Wirus cytomegalii po ustąpieniu objawów choroby pozostaje nadal w organizmie w tzw. formie utajonej. W okresie obniżonej odporności ustroju może znów się uaktywnić, dając w efekcie obraz charakterystycznej infekcji wirusowej.

Cytomegalia – objawy

Zakażenia cytomegalią możemy podzielić na wrodzone i nabyte. Nabyte z kolei na pierwotne i wtórne. Zakażenie pierwotne w 90% przypadków przebiega bezobjawowo lub w łagodnej postaci mononukleozopodobnej. U ok. 10% przypadków cytomegalii objawy to podwyższona temperatura ciała, która może utrzymywać się do 30 dni. W cytomegalii objawy to również zmęczenie, ból głowy oraz ból mięśni. Objawami cytomegalii jest również kaszel i ból gardła. Objawami towarzyszącymi cytomegalii jest zapalenie gardła i powiększenie węzłów chłonnych szyi. Czasem do objawów cytomegalii dochodzi powiększenie wątroby i śledziony, a także anemia hemolityczna i trombocytopenia. Zakażenia wtórne spowodowane są odmiennym typem wirusa cytomegalii lub uczynnieniem (reaktywacją) zakażenia przebytego. Cytomegalia w ciąży może doprowadzić do poronienia, porodu przedwczesnego, urodzenia martwego dziecka lub dziecka z zespołem wad wrodzonych. Cytomegalia w ciąży daje inny obraz choroby w zależności od okresu ciąży, w którym doszło do zachorowania na cytomegalię.

Cytomegalia – diagnostyka i leczenie

Przeprowadza się badania krwi i moczu pacjenta. We krwi oceniany jest poziom przeciwciał w klasie IgG i IgM przeciw cytomegalii – tzw. serologię. Przeciwciała IgM mogą przetrwać we krwi do 18 miesięcy od pierwotnej infekcji. Ich obecność oraz znaczny wzrost przeciwciał IgG świadczą o istnieniu pierwotnej infekcji. Wykrycie przeciwciał u kobiety na kilka miesięcy przed ciążą świadczy o przejściu przez nią tej choroby, a obecne przeciwciała chronią ją przed świeżą infekcją i czynią zakażenie płodu mało prawdopodobnym. Cytomegalia w ciąży jest rzadko rozpoznawana ze względu na to, że zakażenie przez wirusa cytomegalii przebiega bezobjawowo. Rozpoznanie cytomegalii dotyczy zwykle noworodków z wadami wrodzonymi lub objawami zakażenia uogólnionego. Jeżeli nie występuje u chorego obniżenie odporności, nie jest podejmowane żadne leczenie, ponieważ organizm sam potrafi sobie poradzić z cytomegalią. Leczenie wprowadza się u noworodków z udokumentowaną objawową cytomegalią. Polega ono na podaniu leku hamującego replikację wirusa cytomegalii i trwa ok. 2 tygodni. Dłużej trwające leczenie, do 3 tygodni, przebiega przy cytomegalii układu nerwowego. Niemowlę, u którego rozpoznano cytomegalię, musi pozostawać pod opieką pediatryczną do ukończenia pierwszego roku życia, aby kontrolować, czy wirus cytomegalii się nie uaktywnił, ponieważ podawany lek nie zabija wirusa cytomegalii, lecz tylko hamuje jego namnażanie.

Mimo, że badanie nie należy do zbyt przyjemnych charakteryzuje się ono ogromną skutecznością. Endoskopia jest badaniem, które pozwala na wczesne wykrycie zmian nowotworowych w jelicie grubym a także innych mniej groźnych schorzeń.

Endoskopia – medyczne oko

Endoskopia lub inaczej kolonoskopia jest badaniem, które wykonuje się przy użyciu giętkiej, elastycznej sądy, zakończonej kamerką – profesjonalnie nazywanej endoskopem. Sondę wprowadza się do organizmu poprzez odbyt w celu zdiagnozowania zmian zachodzących w jelicie grubym. Podczas endoskopii lekarz bez najmniejszego problemu będzie w stanie wykryć nawet najdrobniejszą zmianę nowotworową.

Badanie o charakterze profilaktycznym zaleca się osobom po 50 roku życia.

Jeśli jesteś bardzo narażony na choroby układu pokarmowego, powieneś wykonywać endoskopię profilaktycznie co roku.

Wskazania

Badanie zazwyczaj wykonuje się  po skierowaniu lekarskim, które ma na celu dokładniejszą diagnozę.

Oto co powinno wzbudzić Twoją czujność i nakłonić Cię do wykonania badania:

• silne, nawracające bóle brzucha i okolic,
• częste zaparcia i biegunki,
• obecność krwi w kale,
• polipy,
• zaburzenia prawidłowego funkcjonowania układu pokarmowego,
• zmiany o charakterze przednowotworowym i nowotworowym,
• obciążenia genetyczne (w rodzinie występował przypadek np. nowotworu jelita grubego, nowotworu okrężnicy itp.),
• choroby zapalne jelit,
• znaczna utrata wagi w niedługim czasie,
• anemia,

W trakcie wykonywania endoskopii lekarz może od razu usunąć polipy lub zmiany o charakterze nowotworowym, pobrać wycinki tkanek do dalszych analiz, poszerzyć zwężenia jelitowe a także zatamować źródło krwawienia.

Jak odpowiednio przygotować się do badania?

Przed udaniem się na endoskopię lekarz powinien powiadomić się o zaleceniach związanych z badaniem. Dzięki nim kolonoskopia przebiegnie bardzo sprawnie. Przed badaniem należy przede wszystkim zmienić swoją dietę.

Jednym z najważniejszych procesów przygotowania jest dokładne oczyszczenie jelita grubego – znajdujące się w nim resztki niestrawionych pokarmów mogą utrudnić lub całkowicie uniemożliwić lekarzowi wykrycie jakichkolwiek nieprawidłowości. Dlatego właśnie na tydzień przed badaniem należy wystrzegać się ciężkostrawnych pokarmów.

Jeżeli jednak pozostało ci mniej niż tydzień do badania, powinieneś ograniczyć się do płynnej diety. Pij dużo płynów, bulionnnów, kawy czy herbaty. Zjedz kisiel, budyń czy galaretkę.

Unikaj również produktów barwiących takich jak np. czerwone buraczki.

W dniu badania również obowiązuje dieta polegająca na przyswajaniu płynów. Na dwie godziny przed wykonaniem badania nie wolno nić jeść ani pić!

Koniecznie poinformuj lekarza o:

• chorobach przewlekłych na które cierpisz,
• ciąży,
• alergiach i uczuleniach (badanie wykonywane jest w znieczuleniu),
• lekach jakie aktualnie zażywasz,
• innych dolegliwościach z jakimi się zmagasz,

Przed endoskopią jelita grubego należy wykonać również badanie na krzepliwość krwi (koagulogram) oraz obecność wirusa żółtaczki (WZW) a także EKG serca. Na chwilę przed badaniem podane Ci zostaną specjalne środki przeciwbólowe a także wyciszające, dzięki czemu przebiegnie ono szybko i bezboleśnie.

Jeżeli nękają cię wątpliwości koniecznie porozmawiaj o nich z lekarzem. Pamiętaj, że tylko wczesna diagnoza i natychmiastowe rozpoczęcie leczenia zagwarantuje Ci całkowity powrót do zdrowia! Badanie zwykle nie trwa dłużej niż 20 minut, więc nie jest ono długie, a mija szybko i bezboleśnie.

Aparat ortodontyczny to odpowiedni zgryz. Proste zęby to nie tylko piękny uśmiech, lecz również łatwiejsze dbanie o higienę jamy ustnej oraz efektywniejsze zapobieganie próchnicy oraz paradontozie. Aparat ortodontyczny to nie przykra konieczność, ale moda. Moda niezwykle dobra, bo umożliwia wyprostować zęby, leczy choroby zgryzu oraz często kompleksy. Aparaty ortodontyczne mają dzieci oraz dorośli, a wśród młodzieży cieszą się (szczególnie te zdobione) dużą popularnością. Dziś srebrne czy przezroczyste (z kryształu górskiego) klamerki na zębach nikogo nie dziwią.

Aparat ortodontyczny – kiedy założyć

Dzieciom aparaty stałe zakłada się tylko wówczas, jeśli mają wszystkie stałe zęby. U dorosłych można to zrobić niezależnie od wieku, chociażby po ukończeniu czterdziestki lub pięćdziesiątki (natomiast taki zwyczaj tworzy się w Polsce niezwykle wolno). Bywa natomiast, iż u starych osób sam aparat nie wystarcza, bo wada zgryzu może być wywołana wadliwą strukturą szczęki czy żuchwy. Wówczas niezbędna jest interwencja chirurga, który odpowiednio, ale już operacyjnie, ustawi je w modelowym położeniu. Leczenie ortodontyczne dorosłych powszechnie musi być związane również z zabiegami protetycznymi czy wszczepieniem implantów. Ale często dzięki np. niewielkiemu rozsunięciu ścieśnionych zębów można uniknąć wstawiania sztucznych. Ostatnio, ale nie jest to możliwe w każdym wypadku, wykorzystuje się lingwalne aparaty ortodontyczne, jakich nie widać w buzi chociażby przy największym uśmiechu. Zameczki (nie kaleczą języka oraz nie przeszkadzają przy jedzeniu) zakłada się na zęby od ściany języka. Aparat lingwalny łatwiej starannie oczyścić niż standardowy. Jest również trochę droższy, a o jego założeniu zawsze decyduje specjalista.

Aparat ortodontyczny – typy

Rozróżniamy aparaty ruchome, jak też aparaty stałe.
Aparaty ruchome
Tenże rodzaj aparatu to także przezroczyste nakładki, które chory musi mieć cały czas za wyjątkiem jedzenia oraz szczotkowania. Nakładki są przezroczyste, więc zwiększają komfort noszenia, są praktycznie niewidoczne. Wyniki zależą od sumienności pacjenta, natomiast potrafią być wykorzystywane wyłącznie w małych wadach.
Aparaty stałe
Aparaty ortodontyczne stałe są bardzo modne oraz występują w wielu odmianach. Oto typy aparatów ortodontycznych umieszczanych na stałe:
•aparaty ortodontyczne metalowe standardowe – to najpopularniejszy typ aparatów ortodontycznych stałych, a przez to niejednokrotnie wybierany. Chorzy do wyboru mają aparaty z tradycyjnymi zamkami czy zamkami mini, jakie są mniej widoczne;
•aparaty ortodontyczne tytanowe – przeznaczona dla alergików uczulonych na nikiel;
•aparaty ortodontyczne estetyczne – to aparaty mało widoczne na zębów, powszechnie wybierane przez osoby, które czują dyskomfort połączony z noszeniem tego typu aparatu ortodontycznego. Kolor zamków dopasowuje się do własnego koloru zębów, przez co są niezwykle atrakcyjne oraz nie rzucają się w oczy. Chorzy, jakim zależy na tym, żeby aparat był dyskretny mają do wyboru aparaty ceramiczne, porcelanowe, szafirowe oraz kryształowe. Przy noszeniu tego rodzaju aparatów trzeba wykorzystywać tzw. białą dietę, czyli unikać napojów oraz posiłków, które potrafią odbarwiać ligatury (tzw. gumki ortodontyczne).

Ruch to zdrowie. Osoby trenujące regularnie są między innymi bardziej odporne na stres, cieszą się lepszą kondycją fizyczną i mają silniejszy układ odpornościowy. Do tego, że warto ćwiczyć nie trzeba już chyba dzisiaj prawie nikogo przekonywać. Problemem może za to się okazać wybór odpowiedniego rodzaju aktywności fizycznej. Warto sprawdzić jakie korzyści płyną z uprawiania konkretnej dziedziny sportu.